Το δράμα των Αντικυθήρων

Το νησί των Αντικυθήρων, που αυτή την εποχή βρίσκεται στο επίκεντρο του αρχαιολογικού ενδιαφέροντος παγκοσμίως, κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο λόγω της εξαιρετικής στρατηγικής θέσης τους βρίσκονταν συχνά πολύ κοντά στο θέατρο πολεμικών συγκρούσεων, αεροναυμαχιών κ.τ.λ.

Στις 7 Μαϊου 1944 τα ξημερώματα, έξι μεγάλα Γερμανικά βενζινόπλοια προσεγγίσανε στον όρμο των Αντικυθήρων και αποβίβασαν δύναμη 200 Γερμανών στρατιωτών οπλισμένων. Στην αρχή οι ντόπιοι δεν έδωσαν σημασία, διότι ήταν συνηθισμένοι στα πήγαινε έλα στρατευμάτων κατοχής. Όμως όσο περνούσε η ώρα κατάλαβαν το σκοπό της αφίξεώς τους. Έπρεπε το νησί να εκκενωθεί από τον ντόπιο πληθυσμό, διότι οι Γερμανοί τους κατηγορούσαν ότι είχαν μετατρέψει τα Αντικύθηρα σε κέντρο πληροφοριών για τους συμμάχους και ότι τροφοδοτούσαν τα υποβρύχια των συμμάχων. Την ίδια μέρα αργά το βράδυ δεν καμφθήκανε από το θρήνο των γυναικών και των μικρών παιδιών και υποχρέωσαν δια της βίας νέους, γέρους, ασθενείς, μωρά, γυναίκες να επιβιβασθούν στα βενζινόπλοια ,τα οποία τους μεταφέρανε στα Χανιά και στο Καστέλι της Κρήτης. Εκεί τους ξεφόρτωσαν και τους εγκατέλειψαν.

Για καλή τους τύχη η Κρητική φιλοξενία εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο και οι Δήμαρχοι Χανίων και Καστελίου φρόντισαν και οργάνωσαν συσσίτια και οι Κρητικοί τους φιλοξένησαν στα σπίτια τους. Η περιπέτεια αυτή κράτησε μέχρι το Σεπτέμβριο, οπότε όλοι οι Αντικυθήριοι επανήλθαν στο νησί τους για να βρούν τα σπίτια τους οικτρά λεηλατημένα. Όταν γύρισε και ο εξόριστος ιερέας, που το Μάϊο τον ανάγκασαν οι κατακτητές να διακόψει τη λειτουργία, πήγε με όλο τον κόσμο στον άγιο Μύρωνα, τον πολιούχο του νησιού και έψαλαν τη δοξολογία για τη διάσωση και τον επαναπατρισμό τους.