Διαβάζοντας την παράκληση της Μυρτιδιώτισσας αναλογιζόμαστε τα δεινά και τις περιπέτειες που πέρασαν τα Κύθηρα επί Βενετοκρατίας και Αγγλοκρατίας και μέχρι τον 20ό αι. όταν οι πρόγονοί μας κατέφευγαν στην προστασία και σκέπη της Μυρτιδιώτισσας.
Εκεί αναφέρονται πειρατικές επιδρομές, αρρώστιες και προπάντων η πανούκλα, θαλασσινές περιπέτειες, ανομβρίες, σεισμοί, κεραυνοί και σιτοδείες, αλλά πουθενά δεν αναφέρονται πυρκαγιές.
Χωρίς να έχω εμπειρίαν πυρός, πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στους παρακάτω λόγους. Πρώτα πρώτα τα Κύθηρα εκείνες τις εποχές δεν είχαν πεύκα. Τα εύφλεκτα πεύκα ήταν άγνωστο είδος στα Κύθηρα μέχρι το 1960, οπότε ξεκίνησε η μεγάλη εξόρμηση για την αναδάσωση των Κυθήρων. Μέχρι τότε τα δέντρα των Κυθήρων ήταν οι ελιές, οι κέδροι, οι αμυγδαλιές, οι χαρουπιές και άλλα μελισσοκομικά φυτά και μάλιστα η Αγγλοκρατία έδινε κίνητρα για να φυτεύονται τέτοια είδη. Δεύτερον η εκτεταμένη κτηνοτροφία εκείνη την εποχή αποψίλωνε τις περιοχές που σήμερα διευκολύνουν την εξάπλωση της φωτιάς. Τρίτον δεν υπήρχαν εγκαταλελειμμένα ξύλα και κλαδιά, διότι οι οικογένειες χρησιμοποιούσαν τζάκι και φούρνο και οι ανάγκες σε καύσιμη ύλη ήταν πολύ μεγάλες. Τέταρτον για να λειτουργήσει και να τροφοδοτηθεί ένα ασβεστοκάμινο χρειαζόταν τόσα πολλά κλαδιά (ντεστέδες) που έπρεπε να αποψιλωθεί ένα βουνό. Και τα ασβεστοκάμινα ήσαν πολλά στα Κύθηρα.