Προς Ευτρόπιον

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, αυτό το μελίρρυτο ποταμό της σοφίας, που οι λόγοι του είναι πάντα επίκαιροι.

Ένας όμως εξ αυτών, ο «ΠΡΟΣ ΕΥΤΡΟΠΙΟΝ» είναι περισσότερο επίκαιρος , σήμερα που βλέπομε καθημερινά πανίσχυρους ανθρώπους να γκρεμίζονται από τα αξιώματά τους, να εξευτελίζονται και να σύρονται στα δικαστήρια και στις φυλακές συνοδευόμενοι από την αγανάκτηση και τις κατάρες του λαού.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Ευτρόπιος, ανώτατος αξιωματούχος, ύπατος, πρωθυπουργός του αυτοκράτορα Θεοδοσίου περί το 395 μ.χ. ιδιαίτερα αντιπαθής στο λαό για τη φιλαργυρία του και τη σκληρότητά του. Κάποια στιγμή καθαιρέθηκε από το αξίωμά του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τρέμοντας από το φόβο του, ταπεινωμένος κατέφυγε ικέτης στο ναό, όπου ήταν ο Χρυσόστομος και ζήτησε προστασία. Τότε ο Ιωάννης απευθυνόμενος στον Ευτρόπιο απήγγειλε το αριστούργημα της ρητορικής του τέχνης που το περιεχόμενό του δείχνει την αυταπάτη της παντοδυναμίας και το εφήμερο κάθε εξουσίας. Συγχρόνως βλέπομε ποια στάση τηρούν οι Πατέρες της Εκκλησίας απέναντι στους διεφθαρμένους πολιτικούς.

Ένα απόσπασμα του λόγου του Χρυσοστόμου σε μετάφραση «Πάντοτε μεν, ιδιαίτερα όμως τώρα είναι κατάλληλος ο καιρός να πούμε: ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Πού είναι τώρα η εντυπωσιακή πρωθυπουργική στολή; Πού είναι οι πανηγυρικοί φωτισμοί, τα χειροκροτήματα, οι χοροί, τα συμπόσια και τα πανηγύρια; Πού είναι τα στεφάνια και οι πολύτιμες χλαμύδες και ο θόρυβος της πόλεως και οι ζητωκραυγές του ιπποδρόμου και οι κολακείες; Όλα χάθηκαν! Φύσηξε άνεμος και σκόρπισε τα φύλλα…..νύχτα ήσαν όλα και όνειρο και εξαφανίστηκαν, άνθη ανοιξιάτικα και μαράθηκαν, σκιά ήσαν και πέρασε, καπνός και διαλύθηκε! Δεν σου έλεγα συνέχεια ότι ο πλούτος είναι δραπέτης; Εσύ δεν με ανεχόσουν. Δεν σου έλεγα ότι εγώ σε αγαπώ περισσότερο από εκείνους που σε κολακεύουν; Δεν σου έλεγα ότι να εμπιστεύεσαι περισσότερο τα τραύματα των φίλων, παρά τα φιλήματα των εχθρών;….»