Κάβο Μαλιάς ΙΙ

Στα φοιτητικά μας χρόνια, σ’ εκείνα τα ανυπόφορα πολύωρα ταξίδια με τα καράβια της άγονης γραμμής, ο θρυλικός καβο Mαλιάς ήταν σημείο αναφοράς. Όταν τον πλησιάζαμε μας κυρίευε ο φόβος, όμως ασκούσε και μια γοητεία με την επιβλητικότητά του και τις σχετικές διηγήσεις αυτών που είχαν πείρα.

Ο Καρκαβίτσας έγραφε πως τις φουρτούνες του καβο Μαλιά δεν τις κάνουν οι ανέμοι, τις κάνουν τα στοιχειά!

Όταν καβατζάραμε αυτό το ανεμόπληκτο ακρωτήριο με τους γκρεμούς ύψους 600 μ. ανασαίναμε βαθιά και κάναμε το σταυρό μας αντικρίζοντας τη σιλουέτα των Κυθήρων.

Γνωστή είναι η φράση από το Στράβωνα «Μαλέαν δε κάμψας επιλάθου των οίκαδε» σε ελεύθερη απόδοση «όταν αποφασίσεις να περάσεις τον κάβο Μαλιά, να ξεχάσεις το σπίτι σου»

Ωστόσο ο Κυθήριος ποιητής Πάνος Φύλλης που είδε τον κάβο κι από πολύ κοντά κι από μακριά και σε καλές στιγμές και σε πολύ δύσκολες, τον τραγούδησε με λυρικούς στίχους:

«ΚΑΒΟ ΜΑΛΙΑΣ ………………………………..

Έχει ψυχή ο καβο Μαλιάς, ψυχή παλληκαρίσια!

Καθώς η αντάρα του γιαλού και της ανεμοζάλης

Ολημερίς τον πελεκά κι ολημερίς τον δέρνει,

Αντίς να καταποντιστεί κι αντίς να καταρρέψει

Τρανότερο από τα ψες την αύριο ξημερώνει,

Λες και του δίνει τράνεμα τ’ αντρίκιο πάλαιμά του…

Έχει ψυχή ο καβο Μαλιάς, ψυχή παλληκαρίσια

Γι αυτό και τον αγάπησα, γι αυτό κι όλο πασχίζω

Άμποτες να δυνόμουνα λιγάκι να του μοιάσω….