Για την ημέρα της γυναίκας…

Δυό λιτές γραμμές αφιερώνω στην παλιά Τσιριγώτισσα γυναίκα, του μόχθου, της θυσίας, της υπομονής, που γνώρισε τον πόνο του θανάτου, της ξενητειάς και του πολέμου.

Σ’ αυτήν που μας κληροδότησε μια παράδοση αιώνων, σ’ αυτήν που γεννούσε τα παιδιά της και σηκωνόταν να ζυμώσει, σ’ αυτήν που μάζευε τις ελιές με ματωμένα τα δάχτυλα, σ’ αυτήν που τα χέρια της δεν σταματούσαν ποτέ, σ’ αυτήν που όταν λαχτάριζε η καρδιά της πήγαινε ξυπόλητη, ή συρτή στα Μυρτίδια…