Κατά τον 20ό αι. έζησε στα Κύθηρα ένας ιερέας προερχόμενος από αγροτική οικογένεια, ο οποίος είχε την τύχη για την εποχή εκείνη, δηλαδή κατά τη δεκαετία του 20-30, να φοιτήσει στο Γυμνάσιο Κυθήρων και σε εκκλησιαστική σχολή.
Εκ φύσεως φιλομαθής, διάβαζε πολύ τα ανεκτίμητα κείμενα όχι μόνο της εκκλησιαστικής αλλά και της θύραθεν γραμματείας. Όταν εκοιμήθη, άφησε εκατοντάδες σημειώματα με λέξεις, φράσεις και αποσπάσματα, που του έκαναν εντύπωση, κείμενα με το απόσταγμα της ανθρώπινης σοφίας.
Αυτός ο ταπεινός ιερέας, που ακολουθούσε με συνέπεια την Τσιριγώτικη και γενικά την 7νησιακή παράδοση, είχα την τύχη να είναι ο πατέρας μου.
Πολύ συχνά μου άφηνε στο γραφείο μου ένα χαρτάκι από αυτές τις πολύτιμες σημειώσεις. Διαλέγω ένα από αυτά «…… Ἴθι προς τον μύρμηκα ὦ ὀκνηρέ και ζήλωσον ἰδών τάς ὁδούς αὐτοῦ και γενοῦ σοφώτερος ἐκείνου. Ἐκείνω γάρ γεωργίου μη ὑπάρχοντος, μηδέ τον ἀναγκάζοντα ἔχων, μηδέ ὑπό δεσπότην ὤν, ἑτοιμάζεται θέρους την τροφήν, πολλήν τε ἐν τῶ ἀμητῶ ποιεῖται τήν παράθεσιν. Ἤ πορεύθητι πρός τήν μέλισσαν καί μάθε ὡς ἐργάτις ἐστί, τήν τε ἐργασίαν ὡς σεμνήν ποιεῖται. Ἧς τούς πόνους βασιλεῖς καί ἰδιῶται πρός ὑγίειαν προσφέρονται. Ποθεινή δέ ἐστι πᾶσι καί ἐπίδοξος καίπερ οὖσα τῆ ρώμη ἀσθενής, τήν σοφίαν τιμήσασα προήχθη….»
Αυτό το υπέροχο απόσπασμα από τις Παροιμίες του Σολομώντα, σε ελεύθερη απόδοση έχει ως εξής: «Τεμπέλη άνθρωπε, δες το μυρμήγκι και προσπάθησε να το μιμηθείς, παρατηρώντας τα δρομολόγια που κάνει και γίνε σοφώτερος από εκείνο. Διότι το μυρμήγκι χωρίς να έχει χωράφι δικό του, ούτε αφεντικό, ούτε κανέναν να το αναγκάζει, συγκεντρώνει και αποθηκεύει το καλοκαίρι την τροφή του κατά το θερισμό. Ή παρατήρησε τη μέλισσα και μάθε ότι είναι εργάτρια και πόσο σεμνά εργάζεται και τον κόπο της τον απολαμβάνουν βασιλείς και ιδιώτες, διότι συμβάλλει στην υγεία τους. Και αν και είναι τόσο αδύναμο πλάσμα, είναι τόσο φημισμένη και αγαπητή σε όλους, διότι ετίμησε τη σοφία και ανεδείχθη»
