Ανδρέας Λουράντος – Κονταράτος

Στα Κύθηρα κατά καιρούς έζησαν σπουδαίοι ριμαδόροι. Άνθρωποι με ταλέντο, συνέχιζαν την Κρητική και την Επτανησιακή παράδοση στη σάτιρα και είχαν την ικανότητα, αν και αναλφάβητοι κάποιοι απ’ αυτούς, να συνθέτουν με μεγάλη ευκολία 15σύλλαβους, ομοιοκατάληκτους στίχους, στους οποίους περιέγραφαν επίκαιρα γεγονότα, ιστορικά, θρησκευτικά, σατιρικά, ερωτικά και κοινωνικά. Τίποτα δεν ξέφευγε από την άγρυπνη παρατηρητικότητά τους και ήταν έτοιμοι να επέμβουν σε κάθε στραβοτιμονιά, σε κάθε κάζο με στίχους δηκτικότατους πολλές φορές. Δυστυχώς ένα μέρος της λαϊκής μούσας των Κυθήρων που έχει μεγάλη γλωσσική, ιστορική και λαογραφική αξία, δεν έχει διασωθεί, διότι οι περισσότεροι δημιουργοί της δεν κατέγραφαν τους στίχους και ό,τι σώθηκε, σώθηκε από την προφορική παράδοση.

Σήμερα αυτή τη λαμπρή παράδοση τη συνεχίζουν κάποιοι με κορυφαίο ανάμεσά τους τον Ανδρέα Λουράντο-Κονταράτο, που είναι εγγονός του μεγαλύτερου ριμαδόρου των Κυθήρων κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, του Αριστείδη Λουράντου.

Ο Ανδρέας, που τόσο κέφι έχει σκορπίσει στην κοινωνία μας με χιλιάδες στίχους του και με το μοναδικό ταλέντο του, χθες που είχε τη γιορτή του δέχτηκε τις ευχές μου έμμετρα:

«Ανδρέα, μόνο μιαν ευχή για τη γιορτή σου κάνω
Να σ’ εύρουνε ούλες οι ευχές , που ‘ν στον πλανήτη απάνω!»

Σε λίγο έλαβα την απάντησή του φυσικά έμμετρα:

«Πιστεύω τούτη η ευχή να πιάσει σαν μαγνήτης,
Πάντως να ξέρεις πως γι αυτό δε φτάνει ο πλανήτης!
Βάλε λιγάκι κατιτίς, μην κάνεις τζιγκουνία,
Πες μου, να έχω τα καλά ούλου του γαλαξία!!»

Πριν από χρόνια ο Ανδρέας διηύθυνε το ιστορικό μαγαζί του Αντζόλου στη Χώρα, το οποίο ήταν πηγή χαράς για όλους τους πελάτες. Ο Ανδρέας κυριολεκτικά έδινε παράσταση. Εγώ με τη σάκα μου για το Γυμνάσιο καθημερινά καλημέριζα τον Ανδρέα και ανταλλάσσαμε τα σχετικά αστεία.

Μια μέρα αρρώστησα με γρίπη και δεν πήγα σχολείο, κάτι που γινόταν σπανιότατα. Τον πήρα τηλέφωνο και τον παρακάλεσα να μου κρατήσει ψωμί. Το μεσημέρι μου έστειλε τα χαριτωμένα κοριτσάκια του με το ψωμί και ένα χαρτί που το κρατούσαν και μου απήγγειλαν:

«Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας
Φαίνεται πως επιάσανε οι ευχές των μαθητών σας!
Εμείς όμως σας στέρνομε δύο ψωμιά σταρένια
Και τις ευχές μας να είσαστε πάντοτε σιδερένια!»

Οι στίχοι του Κονταράτου ήταν μια πρόκληση. Έπρεπε να απαντήσω με τις μηδαμινές ποιητικές μου ικανότητες.

«Οι στίχοι που εσκάρωσες με τόση ευκολία,
Μου ξαναδώσαν την υγειά, χωρίς αμφιβολία.
Όσο για το επάγγελμα, διαφέρομε κομμάτι
Αν αρρωστήσω, εύχονται να μείνω στο κρεβάτι,
Ενώ αν αρρωστήσεις συ, τους πέφτει κεραμίδα!
Θα μείνουνε χωρίς ψωμί και φρέσκια εφημερίδα!»