Το λιναρόσπορο, ένα ψιλό κουκί καφέ, άλλοτε τον έσπερναν το Νοέμβριο και τον θερίζανε το Μάιο, όταν πια είχε ωριμάσει.
Σ αυτό το διάστημα το λινάρι αναπτύσσεται και φθάνει ύψος έως 100 εκατοστά.
Κατά το Μάρτιο –Απρίλιο ανθίζει και κάνει ένα μικρό μπλέ λουλουδάκι, το οποίο αργότερα γίνεται σπόρος.
Το Μάιο το λινάρι ξεραίνεται και κατά το θερισμό το δένανε σε αχεραπίες, μικρά δεματάκια, που τα κοπανίζανε με τον κόπανο για να πέσει ο σπόρος, που τον κρατούσαν για την επόμενη χρονιά.
Τα δεμάτια το λινάρι τα παλιά χρόνια τα πήγαιναν σε τρεχούμενα νερά στα λαγκάδια των Κυθήρων.
Εκεί τα πέτρωναν για να μην τα παρασύρει το νερό και τα άφηναν μια εβδομάδα μέχρι να μαλακώσουν καλά.
Κατόπιν τα έπαιρναν και τα έβαζαν στον ήλιο να στεγνώσουν.
Στη συνέχεια τα δεματάκια τα έβαζαν σ ένα εργαλείο που λέγεται μάγγανος.
Σ αυτό το εργαλείο τα μαγγανίζανε να φύγει το άγγανο, οι φλούδες, το σκληρό περίβλημα και να μείνει το στουπί, το μαλακό εσωτερικό. Αυτό το στουπί το ξένανε με τα χειρόκτενα και το κλώθανε για να γίνει κλωστή με το αδράχτι.
Αυτή την κλωστή την υφαίνανε στον αργαλειό και έκαναν τα περίφημα δροσερά λιναρένια σεντόνια και υφάσματα, με τα οποία έραβαν ρούχα και στρωσίδια.
Το λιναρόσπορο τον χρησιμοποιούσαν συχνά και στη λαϊκή ιατρική, διότι έχει φαρμακευτικές ιδιότητες.
Τον βράζανε και τον έκαναν αλοιφή, με την οποία έφτιαχναν καταπλάσματα για εγκαύματα, αιμορροϊδες, σπυριά, πλευρίτιδα κ.α.