Γεννήθηκα στη Χώρα Κυθήρων δίπλα στο καμπαναριό της αγίας Άννας, που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια. Μεγαλώνοντας νοιώθαμε την επιβλητική παρουσία του να συντροφεύει τα παιδικά μας παιχνίδια και τα πρώτα μας διαβάσματα. Οι βαριές καμπάνες του φερμένες από ονομαστά χυτήρια της Τεργέστης σήμαιναν και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα. Ο ανεμοδείχτης του στην κορυφή μας έδειχνε τον καιρό. Δίπλα του στήναμε χορούς με τραγούδια και αφανούς του αγιού Γιαννιού. Αυτό το καλλιτεχνικό πώρινο καμπαναριό χτίστηκε το 1854 από τον Κυθήριο μαστρο Μιχαήλ Κυπριώτη από τα Κυπριωτιάνικα, με τον οποίο συμφώνησε η αδελφότητα της αγίας Άννας να οικοδομήσει εκ θεμελίων ένα κωδωνοστάσιο ύψους 27 ποδών «με την καληοτέραν τέχνην της αρχιτεκτονικής».
Με μεγάλη συγκίνηση βλέπομε αυτές τις μέρες τη συντήρηση και αποκατάσταση του καμπαναριού με την αποκάλυψη των πωρόλιθων και την ανακαίνιση του ναού που είναι παλαιότατος και το 1693 ο Βενετός Γενικός Προνοητής και Καπιτάνος της Θαλάσσης έδωσε έγκριση για τη σύσταση αδελφότητας της αγίας Άννας με μαρέγολα (καταστατικό) με μπαλοτατζιό (εκλογές) με καντζηλιέρη (γραμματέα) με βαρδιάνο (ταμία) με προκουραδόρους και γαστάλδους (επιτρόπους) Τότε έγινε και η πρώτη από όσο γνωρίζομε ανακαίνιση του ναού, το 1699. Το 1871 ο ναός ανακαινίστηκε ξανά. Σήμερα η άλλοτε ανθούσα αδελφότητα καταργήθηκε, οι άνθρωποι λιγόστεψαν και τα μεγαλεία του ναού είναι παρελθόν. Όμως παρόλη την ολιγανθρωπία και τις οικονομικές δυσκολίες, βλέπομε μέρα με τη μέρα με μεγάλη συγκίνηση να ξαναβρίσκει την παλιά αρχιτεκτονική του λάμψη και ομορφιά.