Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου ο μεγάλος τροβαδούρος μας ο Αττίκ παραθέριζε στα Κύθηρα, τόπο καταγωγής της μητέρας του Εριθέλγης Ραπτάκη. Αγαπημένος του προορισμός ήταν το Λειβάδι για κυνήγι και το Καψάλι για τα μπάνια του. Στα Κύθηρα ρέμβαζε η ευαίσθητη ψυχή του και εύρισκε την παιδική απλότητα και ανεμελιά.
Γύρω στα 1920 παραθέριζε στο Καψάλι στο σπίτι του Γιώργη Πετρόχειλου και ένα πρωινό είδε ένα τρεχαντηράκι να μπαίνει μέσα στο γραφικό λιμανάκι. Αυτή η εικόνα ενέπνευσε τον Αττίκ και έγραψε τους στίχους και τη μουσική για το περίφημο “Τρεχαντήρι” ένα λεπτεπίλεπτο τραγούδι από πολύτιμη δαντέλα, που το αφιέρωσε στο Καψάλι μιας άλλης εποχής με το μικρό καπηλειό για την αναψυχή και την ξεκούραση των ψαράδων και των περαστικών καραβοκυραίων και τις κοπέλες που στόλιζαν τα μαλλιά τους με λουλούδια.
Αυτό το τραγούδι το τραγουδάμε με φυσαρμόνικα στη μνήμη του κάθε χρόνο το Καλοκαίρι με την πανσέληνο του Αυγούστου, πάνω από το Κάστρο, αγναντεύοντας το Καψάλι. Σήμερα το πρωί μια εικόνα στο Καψάλι, στον Πίσω Γιαλό, μου θύμισε αυτό το πανέμορφο τραγούδι.
ΤΟ ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ
Κάτω από το έρημο το χωριουδάκι
τρεχαντήρι όμορφο φτάνει πρωί,
άραξε χαρούμενο στο λιμανάκι
και το περιγιάλι ήταν όλο ζωή.
Κι εγώ που του κόσμου η απονιά μ’ έκανε να χάσω
τόσα όνειρά μου τρελά ήρθα να ρεμβάσω,
κάτω απ’ του χωριού μου τη μοναξιά ίσως και ξεχάσω
τ’ άκουσα ο φτωχός κι είπα μοναχός:
Άσπρο πουλί τρεχαντήρι, πότε μας ήρθες γοργό,
ποιον έχεις καραβοκύρη, πού πας στερνά από δω;
Ποιος ξέρει τι σε προσμένει στου κόσμου κάποια γωνιά,
έχεις και συ μοίρα γραμμένη επάνω στα πανιά
τραλαλαλαλα τρεχαντήρι έχε γειά!
Μια βδομάδα ακούγονταν γέλια τραγούδια
πέρα στου χωριού το μικρό καπηλειό,
φόραγαν οι νιές στα μαλλιά τους λουλούδια
κι έλεγες πως είχε γιορτή το χωριό.
Μ’ έβγαζε και μένα απ’ τη συλλογή μπρος στο παραθύρι
αραγμένο δίπλα στη γη τ’ άσπρο τρεχαντήρι
ώσπου χθες το είδα με την αυγή άγκυρα να σύρει
κι έμεινε ο γιαλός πάλι σιωπηλός.
Άσπρο πουλί τρεχαντήρι…