Στα παλιά λαϊκα κεντήματα υπήρχε πολύ συναίσθημα. Ένα κέντημα προοριζόταν για την προίκα, για δώρο στο γαμπρό, ή σε άλλα αγαπημένα πρόσωπα, προοριζόταν για αφιέρωμα σε μια εκκλησία κ.τ.λ.
Έτσι ανάλογα ήταν και τα συναισθήματα της κεντήστρας. Ένα κέντημα μπορεί να εκφράζει τα όνειρα μιας κοπέλας για το γάμο της, μπορεί να εκφράζει την αγάπη, τον έρωτα, την ευλάβεια, την ευγνωμοσύνη.
Στο “κέντημα του μαντιλιού” του Κώστα Κρυστάλλη η κόρη που κεντά μαντήλι του γαμπρού, του γάμου της κανίσκι, βάζει όλη την τέχνη και τη φαντασία της, αλλά εκφράζει και την αγάπη. Ένα κέντημα φυλαγμένο σε ένα μπαούλο των Κυθηρων φιλοτεχνήθηκε απο μια κοπέλα, τη Γρηγορία Κομηνού, πριν απο 120 χρόνια. Πάνω στο κέντημα η κοπέλα κέντησε με απλή ριζοβελονιά δυο μαντινάδες ερωτικές. Κεντησε το Μονόγραμμά της και δίπλα έβαλε το Μονόγραμμα του αγαπημένου της Ιωάννη Βενέρη. Για το τελείωμα του καρέ γύρω γύρω με ασπρη κλωστή χρησιμοποίησε φουρκέτες και κρέμασε ντοντίνια.
Με πόνο με πολύ καϊμό έπιασα τι βελόνα
να σου κεντίσο μάτια μου κίνα τα λίγα λόγια.
Κι αν έχο λάθος μάτια μου ρίξε το στην αθάλη
γιατί ότες το κε(ν)τουνα είχα δικύ σου ζάλι.