Οι παροιμίες που σήμερα δυστυχώς δεν χρησιμοποιούνται όπως άλλοτε, είναι το απόσταγμα της σοφίας, της πείρας και της παρατηρητικότητας του λαού μας. Είναι σύντομες, ευτράπελες φράσεις που αγαπήθηκαν πολύ από το λαό και άλλοτε τις χρησιμοποιούσαν πολύ στην καθημερινότητά τους, όταν επικοινωνούσαν καλύτερα οι άνθρωποι και τα παιδιά άκουγαν τις διηγήσεις των μεγάλων.
Αναγέλασ’ ο μυξιάρης τον καϋμένο το σαλιάρη!
Απόξω μπέλα μπέλα κι από μέσα δεν εφέλα.
Ανάθεμα που’χει δικούς και περπατεί με ξένους!
Εδά στα γεροντάματα θέλει η γριά κουνίσματα.
Τόπου συνήθειο, νόμου κεφάλαιο!
Του φτωχού ο θάνατος και του πλούσιου οι ντροπές δε γροικώνται.
Που πήρε χίλια πέρπυρα και κακουδιά γυναίκα, τα χίλια παν στο διάολο κι η κακουδιά του μένει.
Καλύτερα να σε μισούν και να σου βγεί το μάτι, παρά να πάρεις κοπελιά να ’ναι κληρονομάτη.
Το σκύλο κάμε σύντεκνο και το ραβδί σου βάστα!