Ο Ανδρέας Λουράντος-Κονταράτος έγινε πολλές φορές αιτία για αξέχαστα αμοιβαία πειράγματα με στίχους που σκαρώνει στη στιγμή πολλές φορές χωρίς να πιάσει μολύβι. Πριν από μερικά χρόνια, όταν είχε το ιστορικό μαγαζί του Αντζόλου στη Χώρα και συνέχιζε επάξια την παράδοση με τις αμίμητες φάρσες και τα αστεία του ανεπανάληπτου Αντζόλου και του γιου του, του Αντζολόνικου, συνέβη το εξής. Ήταν Φεβρουάριος και μια ίωση με έριξε στο κρεβάτι και δεν μπόρεσα να πάω στο Γυμνάσιο. Του τηλεφώνησα για ψωμί και εκείνος ιπποτικός όπως πάντα, μου στέλνει δύο χαριτωμένα κοριτσάκια του με το ψωμί και με ένα σημείωμα, που μου διάβασαν μόλις μπήκαν:
«Καλήν ημέραν άρχοντες αν είν’ ο ορισμός σας,
φαίνεται πως επιάσανε οι ευχές των μαθητών σας.
Εμείς όμως σας στέλνομε δύο ψωμιά σταρένια
Και τις ευχές μας, να είσαστε πάντοτε σιδερένια!»
Σ’ αυτή την υπέροχη φιλοφρόνηση ένοιωθα υποχρεωμένη να απαντήσω, χωρίς να φιλοδοξώ βέβαια δάφνες ποιητικές. Ακολουθώντας κι εγώ την παράδοση, δειλά δειλά του απάντησα ως εξής:
«Οι στίχοι που εσκάρωσες με τόση ευκολία
Μου ξαναδώσαν την υγειά χωρίς αμφιβολία.
Όσο για το επάγγελμα, διαφέρομε κομμάτι,
Αν αρρωστήσω, εύχονται να μείνω στο κρεβάτι.
Ενώ, αν αρρωστήσεις συ, τους πέφτει κεραμίδα
Θα μείνουνε χωρίς ψωμί και φρέσκια εφημερίδα!»