Για τη γιορτή της μητέρας

Στο πάνθεο με τις υπέροχες μητέρες της Ελληνικής λογοτεχνίας μια ξεχωριστή θέση χωρίς αμφιβολία κατέχει η θειά Σκεύω στο διήγημα του Παπαδιαμάντη «Βαρδιάνος στα Σπόρκα»

Η θειά Σκεύω, μια ηλικιωμένη νησιώτισσα μάννα, ήταν κακοφτιαγμένη και με μεγάλη καρτερία άκουγε τους χλευασμούς των παιδιών, που την αποκαλούσαν «σαβουρόκοφα»

Όμως κάτω από αυτό το κακοφτιαγμένο σκαρί κρυβόταν όλο το μεγαλείο της μάννας, ο άνθρωπος της υπομονής, της αυτοθυσίας, το πρότυπο της μητρικής στοργής.

Ιστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα, που έπληξε την Ευρώπη το 1865 και τα μέτρα που έλαβε η Ελληνική Κυβέρνηση. Η ηρωίδα η Σκεύω μαθαίνει ότι ο γιος της ο ναυτικός βρίσκεται στο λοιμοκαθαρτήριο στο νησί Τσουγκριά, άρρωστος από χολέρα. Επειδή σαν γυναίκα δεν μπορεί να πάει στο Λαζαρέτο και να βρεθεί κοντά στο παιδί της, αποφασίζει κάτι πολύ παράτολμο αψηφώντας τις δυσκολίες και τους κινδύνους. Ντύνεται άνδρας, καταφέρνει να ξεγελάσει την τοπική γραφειοκρατία και πάει κοντά στο παιδί της σαν διορισμένος φύλακας (βαρδιάνος) στα μολυσμένα, στα επιχόλερα καράβια (σπόρκα)

Εδώ αποκαλύπτεται όλο το μεγαλείο της μητέρας, που υπερνικά κάθε φόβο, κάθε εμπόδιο προκειμένου να σώσει το παιδί της και δεν υπολογίζει τίποτα και καταφέρνει να βρεθεί κοντά του, να το περιθάλψει σε ανθρωπινές συνθήκες, να το ζεστάνει με την αγάπη της μητέρας και να το σώσει από την ασθένεια.

«…Επί τέλους ας εκολλούσε την χολέραν, δεν την έμελε. Ας εζούσε το παιδάκι της και ας απέθνησκεν αυτή….»